Władysław Antoni Żmuda
członek Rady Programowej Fundacji LEX NOSTRA
(ur. 6 czerwca 1954 w Lublinie) – polski piłkarz i trener piłkarski. Na boisku występował w formacji obronnej. Swoją karierę rozpoczynał w Motorze Lublin. Grał także w Gwardii Warszawa, Śląsku Wrocław i Widzewie Łódź, później również w drużynach włoskich (Hellas Werona, US Cremonese) i amerykańskich. W roku 1971 grając w Motorze Lubin wywalczył mistrzostwo Polski w juniorach, w tym samym roku został powołany do reprezentacji Polski juniorów[1]. Trzykrotny mistrz Polski (w 1977 ze Śląskiem, w 1981 i 1982 z Widzewem). W reprezentacji Polski od 1973 do 1986 (91 meczów i 2 gole – to szósty wynik w klasyfikacji); czterokrotnie brał udział w Mistrzostwach Świata w piłce nożnej (1974 – srebrny medal za 3. miejsce oraz nagroda najlepszego młodego zawodnika Mundialu, 1978, 1982 – srebrny medal za 3. miejsce i 1986). Do Żmudy należy rekord występów wśród polskich piłkarzy występujących na MŚ – aż 21 gier w czterech kolejnych finałach (do 1998 roku był to 2 wynik po Uwe Seeler z RFN). Zdobył również srebrny medal olimpijski w Montrealu (1976).
Jako trener współpracował z Pawłem Janasem – szefem reprezentacji olimpijskiej, walczącej bez powodzenia o występ na igrzyskach w Sydney (2000), oraz w 2003, gdy ten prowadził już pierwszą drużynę narodową, następnie z selekcjonerem pierwszej reprezentacji Jerzym Engelem (m.in. na Mundialu w Korei i Japonii 2002). Samodzielnie, bez sukcesów, prowadził polską reprezentację młodzieżową w eliminacjach Młodzieżowych Mistrzostw Europy w 2006.
Od 7 stycznia 2009 r. był następcą Grzegorza Laty na stanowisku przewodniczącego Klubu Wybitnego Reprezentanta. Funkcję tę pełnił do 31 października 2012 r., gdy zastąpił go Dariusz Dziekanowski[2].
Ukończył Akademię Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i Międzynarodową Szkołę Trenerską we Włoszech. Z wykształcenia jest nauczycielem wf i trenerem pierwszej klasy piłki nożnej.
20 marca 2009 został trenerem juniorskiej reprezentacji Polski U-16.