Dzieci, tak jak dorośli, wymagają profesjonalnej opieki psychologiczno-psychiatrycznej. Od kilku lat obserwuje się zauważalny wzrost trudności w obszarze psychiki u najmłodszych.
Podstawowym narzędziem diagnostycznym najmłodszej grupy wiekowej jest Klasyfikacja diagnostyczna DC:0-3R : klasyfikacja diagnostyczna zaburzeń psychicznych i rozwojowych w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa oraz ICD- 10 obowiązująca od 1997 roku, która stanowi istotną część Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji chorób i Problemów Zdrowotnych w dziesiątej rewizji.
Jak wskazuje Talarczyk: „dziecko jako pacjent jest osobą, z którą często trudno przeprowadzać wywiad lub badania niezbędne do postawienia diagnozy. Trudność ta wynika, niezależnie od rodzaju zaburzenia, z kilku przyczyn, m.in. z etapu rozwoju funkcji poznawczych i emocjonalnych oraz często z powodu zaprzeczania chorobie, a także z powodu niskiej motywacji do leczenia.” (Namysłowska, 2018, s. 25)
W procesie diagnozy dzieci i młodzieży należy uwzględnić następujące trzy elementy. Po pierwsze, jest to wywiad. Dzięki tej metodzie uzyskuje się podstawowe i niezbędne informacje na temat danego dziecka czyli: jego funkcjonowania w rodzinnym oraz najbliższym otoczeniu, przebyte choroby i historie rodziny. Po drugie, obserwacja. Ta metoda umożliwia bezpośrednie zauważenie niewerbalnych wskaźników takich jak napięcie/rozluźnienie, mimika twarzy, nastrój, reaktywność, emocjonalność.
Po trzecie, wymienia się tzw. testowanie, które ułatwia wykrycie trudności bądź zasobów, które dziecko czy rodzice nie są w stanie zdefiniować, zauważyć czy nazwać.
Jakie zatem wyróżnia się zaburzenia wieku dziecięcego i młodzieńczego? W klasyfikacji ICD- 10 pojawiają się następujące postaci. Są to:
– Zaburzenia rozwoju psychicznego (psychologicznego)
– Specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych
– Specyficzne zaburzenia rozwoju funkcji motorycznych
– Mieszane zaburzenia rozwojowe
– Inne zaburzenia rozwoju psychicznego
– Nieokreślone zaburzenia rozwoju psychicznego (psychologicznego)
– Zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się w dzieciństwie i w wieku młodzieńczym
– Zaburzenia hiperkinetyczne (zespoły nadpobudliwości ruchowej)
– Zaburzenia zachowania
– Mieszane zaburzenia zachowania i emocji
– Zaburzenia emocjonalne rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie
– Zaburzenia funkcjonowania społecznego rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym
– Tiki
– Inne zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym.
Na koniec warto zaznaczyć, iż dzieci jak i młodzież ze względu na swój wiek i poziom rozwoju wymagają delikatności, dużej dozy empatii ze strony profesjonalistów. Przestrzeganie wszelkich procedur jest obligatoryjnym i niezbędnym. W końcu chodzi o dobro naszych najmłodszych pacjentów!
Bibliografia
Egger H.L., (2007). Klasyfikacja diagnostyczna DC:0-3R : klasyfikacja diagnostyczna zaburzeń psychicznych i rozwojowych w okresie niemowlęctwa i wczesnego dzieciństwa. Warszawa : Oficyna Wydawnicza Fundament.
ICD-10. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania. Badawcze kryteria diagnostyczne. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. Kraków- Warszawa: Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne „Vesalius”, Instytut Psychiatrii i Neurologii; 1998.
Namysłowska I., (2018). Psychiatria dzieci i młodzieży. Wydawnictwo PZWL. Warszawa
Jeżeli chciałbyś/abyś porozmawiać, czujesz potrzebę zmiany ale nie wiesz od czego zacząć – nie wahaj się!
Nasz psycholog zawsze jest gotowy poświęcić Ci swój czas.
Nasz adres
Sienna 45 lok. 5
00-121 Warszawa
tel. (+48 22) 412-70-02
fax. (+48 22)412-70-03
Autor: mgr Dagmara Maria Boruc
Specjalista z zakresu psychologii, pedagogiki specjalnej, resocjalizacji i wspomagania rodziny.
Fundacja Lex Nostra