Ryszard Kwidziński
członek Rady Programowej Fundacji LEX NOSTRA
Urodzony w 1947 r. w Kartuzach. Absolwent Conradinum (1965 r.), studia ukończył w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej w lutym 1974 r. – tytuł: mgr inż. mechanik, specjalnośc: okręty i statki morskie.
W marcu 1974r. podjął pracę w Stoczni Szczecińskiej im. A Warskiego pracując kolejno na stanowiskach: technolog, budowniczy, kierownik zmiany, kierownik budowy, kierownik wydziału, kierownik oddziału pochylni. Bezpośrednio kierował budową kadłubów statków serii B 447, A 305, B 432, B 517, B 76, G 1, B 181, B 476, B 46, B 430, B 852, B 92 – razem ponad 30 jednostek . Wdrożył na nich szereg prototypowych, nowatorskich technologii. Dotyczyło to m.in. chemikaliowców, kontenerowców, statków szpitali, elektrowni, warsztatowców, technologii bezzapasowego montażu konstrukcji okrętowych, spawania na podkładkach ceramicznych, spawania automatycznego w pionie, cięcia plazmą.
W stanie wojennym zwolniony z zajmowanego stanowiska w oparciu o dekret z 12 grudnia 1981 r. oraz ustawę o powszechnym obowiązku obrony PRL-u.
W październiku 1982r. rozpoczął pracę jako nauczyciel akademicki w Instytucie Okrętowym Politechniki Szczecińskiej, przekształconym później w Wydział Techniki Morskiej, na stanowisku starszego wykładowcy. Prowadził wykłady m.in. z technologii okrętów , organizacji i zarządzania , marketingu w gospodarce morskiej, na kierunkach: mechanika , oceanotechnika , transport.
W latach 1983- 94 był członkiem wydziałowej komisji programowej zaś Prezes Polskiego Komitetu Normalizacyjnego powołał go do Komisji Normalizacyjnej Przemysłu Okrętowego, w której, w latach 1984- 1991 reprezentował Politechnikę Szczecińską.
Prowadził również, jako kierownik tematów, szereg prac naukowo-badawczych w ramach Centralnych Programów Badawczo-Rozwojowych i polsko-niemieckich międzyrządowych programów badawczych oraz zlecenia badawcze na zamówienia polskich stoczni i ośrodków branżowych. Wykonał szereg ekspertyz i recenzji na zlecenia ówczesnego Komitetu Badań Naukowych.
Za działalność naukowo-badawczą i dydaktyczną otrzymał szereg nagród Rektora Politechniki Szczecińskiej. zaś w roku 2001 Senat Politechniki Szczecińskiej przyznał mu Medal za zasługi dla Politechniki Szczecińskiej i wpisał do Księgi Zasłużonych Uczelni.
W 1991 r. , za zgodą Rektora Politechniki, rozpoczął ponownie, równolegle do prowadzonych wykładów, pracę w Stoczni Szczecińskiej na stanowisku dyrektora technicznego. Pracę tą wykonuje do 2000 r., najdłużej w historii stoczni. Był współautorem radykalnego planu ratowania Stoczni. Plan ten był nowatorski, obejmował wszystkie obszary działalności stoczni, implementując z zachodniej gospodarki rynkowej wiele narzędzi organizacyjnych i finansowych, dotychczas w Polsce nie znanych lub zapomnianych. Program ten miał niewątpliwie cechy eksperymentu gospodarczego. Były to pierwsze działania restrukturyzacyjne w Polsce prowadzone na taka skalę i w takim zakresie, prowadzone przy nowo tworzonym instrumentarium prawnym, w warunkach braku doświadczenia przechodzenia z gospodarki socjalistycznej do rynkowej. Realizacja tego programu dała stoczni na wiele lat pozycję lidera branży okrętowej w świecie.
Po przekształceniu Stoczni z przedsiębiorstwa państwowego w spółkę akcyjną (Stocznia Szczecińska SA,, po zmianie nazwy Porta Holding SA) pełni również funkcje członka i wiceprezesa Zarządu odpowiadając m.in. za rozwój, inwestycje i nadzór nad stanem technicznym majątku Grupy Kapitałowej.
Pracę w Stoczni kończy w sierpniu 2002 r. zmuszony do tego bezprawnymi działaniami władz państwowych, które dokonały nacjonalizacji majątku Stoczni Szczecińskiej Porta Holding SA.
W latach 1993-2001 reprezentował Stocznię Szczecińską w organizacji pracodawców Forum Okrętowe, zaś od 1994 r. do 2001 r., jako stały przedstawiciel Forum, był członkiem polskich delegacji rządowych do OECD. Brał udział w rządowych pracach dostosowawczych związanych z wejściem Polski do tej organizacji. W trakcie negocjacji, w których brał czynny udział, uzyskano m.in. 8 letni okres dostosowawczy oraz dopuszczalną pomoc państwa dla polskich stoczni w wysokości 600 mln USD. Efektem tej pracy był również dokument przygotowany na potrzeby wejścia Polski do OECD a przyjęty przez Radę Ministrów w październiku 1995 r. w sprawie polityki państwa dla wzrostu konkurencyjności polskiego przemysłu okrętowego.
W grudniu 2002r. podejmuje pracę jako członek Zarządu Centomor SA w Gdańsku. Stosunek prawny z Centromorem zostaje zakończony w listopadzie 2005r.
We wrześniu 2005r. rozwiązuje umowę o pracę z Politechniką Szczecińską i podejmuję pracę w Akademii Morskiej w Szczecinie na stanowisku starszego wykladowcy prowadząc zajęcia z organizacji systemów produkcyjnych. Pracę tę kończy w październiku 2008 r..
Od 1993 r. do 2009 r. był również wiceprezesem spólki Grupa Przemysłowa SA w której obecnie pełni obowiązki przewodniczącego Rady Nadzorczej. W tym czasie zasiadał w wielu radach nadzorczych spółek prawa handlowego w tym z udziałem kapitału zagraniczego.
W latach 1984-86 był ławnikiem Izby Morskiej przy Sądzie Wojewódzkim w Szczecinie a w okresie 1987-90 członkiem Rady Programowej SIMPTUR-u.
W okresie 1993-97 był członkiem Komitetu Tecnnicznego det Norske Veritas Classification AS zaś w latach 1997-2000 zastępcą przewodniczącego Polskiego Komitetu Lloyd’s Register.
W kadencji 2000-2003 był członkiem Rady Naukowo-Technicznej Centrum Techniki Okrętowej w Gdańsku.
W roku 2000 Instytut Morski w Gdańsku honoruje go Złotym Medalem Instytutu zaś Rada Naukowa Instytutu powołuje na członka Kapituły Medalu Eugeniusza Kwiatkowskiego na kadencję 2000-2004.
Jest również autorem i współautorem kilku patentów i kilkunastu wniosków racjonalizatorskich oraz laureatem ogólnopolskiego konkursu „Mistrz Organizacji” przeprowadzonego przez Przegląd Techniczny.
Od 1971 r. żonaty, posiada córkę. Zainteresowania: literatura, brydż, sport i turystyka.